Juliette Burgmans

aaltje en juliette Mijn naam is Juliette.
Ik ben de moeder van 2 dochters van 12 en 10 jaar.
Inclusie betekent voor mij dat mijn dochter mee kan doen. Inclusie voor Aaltje begint op school. Ze gaat hier met heel veel plezier naar toe. Ze doet heel graag met alles mee. Ze maakt gemakkelijk contact met de kinderen in de klas en speelt met vriendjes en vriendinnetjes. Aaltje heeft het Down syndroom en is daar trots op. Ze weet dat daardoor het leren iets moeilijker is voor haar, dat ze daarom wat kleiner is dan haar klasgenoten, en dat ze af en toe een extra juf in de klas heeft die met haar werkt. Geen probleem voor haar zolang ze maar net als de klas kan meedoen aan projecten in de klas, een toets, een werkstuk, gym etc.

Het is niet helemaal vanzelfsprekend geweest dat Aaltje op school zou komen. Voor de school was het de eerste keer dat er een kind met Downsyndroom kwam, en er is schijnbaar toch een soort angst om hieraan te beginnen. Kunnen we dit wel?, en wat doen we als het niet goed gaat?. Hoewel er wel degelijk aanpassingen nodig zijn, en er er regelmatig afgestemd moet worden hoe Aaltje het best aan het leren gezet kan worden zie ik dat leerkrachten er een uitdaging in zien en het leuk vinden om met haar te werken.

Klasgenootjes hoeven niet eens na te denken over inclusie. Zij vinden het vanzelfsprekend dat Aaltje er is. Ze gaan gemakkelijk met haar om, verstaan haar goed ook al praat ze niet altijd duidelijk en zijn bereid even te helpen als dit nodig is.

Ik denk dat door het gebruik maken van een reguliere school in de buurt, het voor aaltje gemakkelijker is ook aan te sluiten bij andere reguliere voorzieningen. Ze gaat naar de zwemles, zit op turnen en gaat naar de buitenschoolse opvang. Overal komt ze kinderen tegen die haar al kennen van school.

In een ideale wereld voor mij, is het heel gewoon dat iedereen met of zonder beperking met elkaar samenleeft, werkt, sport etc. Het uitgangspunt zou moeten zijn dat je welkom bent. Nu is dat nog niet altijd vanzelfsprekend en wordt je heel snel geduwd richting speciale voorzieningen voor je kind. Door al die speciale voorzieningen krijg je het gevoel dat je daar beter af bent. Door al die speciale voorzieningen krijgen leerkrachten of begeleiders het gevoel dat je speciale kennis of opleidingen nodig hebt. Ik ben er van overtuigd dat al die speciale kennis niet nodig is als je er maar in durft te stappen en gebruik maakt van de kennis die al bij ouders en het netwerk van het kind aanwezig is. Bovendien kun je “Die speciale kennis” of “speciale oplossingen”altijd nog opzoeken als het nodig is.

Ik zit in het oudernetwerk om met andere ouders ervaringen te delen, elkaar te ondersteunen en scherp te houden  dat je je eigen keuzes voor je kind kunt blijven maken. Door middel van de zonnetjes en themabijeenkomsten met de daarbijbehorende publiciteit laten zien dat er geweldige voorbeelden zijn van hoe een inclusieve samenleving zou kunnen werken.

Leave a Reply